Ο καλύτερος συνοδηγός

Προσωπική εμπειρία: Πώς η Λάρα έγινε πολύτιμος συνεπιβάτης

Από τη Λίνα Μανωλάκη

Στην πρώτη μας συνάντηση η Λάρα (τότε ακόμα δεν είχε όνομα) ήταν μια μαύρη χνουδωτή μπαλίτσα, κουλουριασμένη στη γωνιά του χαρτόκουτου. Είχε μια κόκκινη κορδέλα στον λαιμό με έναν τεράστιο φιόγκο. Την πήρα στα χέρια μου, τη χάιδεψα και άρχισε να πιπιλά το δάκτυλό μου. Τα πρώτα τρία βράδια κοιμηθήκαμε μαζί στον καναπέ τυλιγμένες στη ρόμπα μου. Το κεφαλάκι της ακουμπούσε στον λαιμό μου και άκουγα την ανάσα της όλο το βράδυ. Μετά, κοιμόταν στο χαλάκι της, δίπλα στο κρεβάτι μου, και αυτό συνεχίστηκε για όλη μας τη συμβίωση. Ούτως ή άλλως, δεν χωρούσε πια στην αγκαλιά μου, αφού έγινε μια μεγαλόσωμη, υπέροχη λυκοσκυλίνα. 

Στο αυτοκίνητο, όσο ήταν μικρή, την κρατούσα στο στήθος μου, έγερνε το κεφάλι στον ώμο μου και κοιμόταν μακαρίως. Αργότερα, καθόταν δεμένη στο πίσω κάθισμα. Κατά διαστήματα, στη διάρκεια του ταξιδιού, άπλωνα το χέρι μου πίσω και, σαν να το περίμενε, άρχιζε τα γλειψίματα. Η επαναλαμβανόμενη αυτή διαδικασία αποτελούσε από μόνη της υπέρτατη ευχαρίστηση του ταξιδιού. 

Μια φορά με σταμάτησαν για υπέρβαση ορίου ταχύτητας στην εθνική οδό. Πλησίασε ο τροχονόμος και, μόλις έσκυψε στο τζάμι, η Λάρα πλησίασε τη μουσούδα της στο παράθυρο «γαβγίζοντάς» του ότι ο χώρος φυλασσόταν. Ο τροχονόμος έκανε λίγο πίσω λέγοντας χαμογελαστός: «Βλέπω έχετε και φύλακα. Τρέχατε όμως». Παραδέχτηκα το παράπτωμά μου και εκείνος μου επισήμανε τους κινδύνους της υπερβολικής ταχύτητας. 

Το τελευταίο του επιχείρημα ήταν: «Τουλάχιστον, σκεφτείτε το σκυλάκι. Μην τρέχετε για χάρη του, μην το βάζετε σε κίνδυνο». Η επίκληση της ασφάλειας του σκυλιού ήταν έκπληξη πιο ευχάριστη και από το γεγονός ότι δεν μου έδωσε κλήση. Η Λάρα ανταμείφθηκε με ένα έξτρα μπισκότο για τη συνδρομή της.

"Σκύλος και γάτα"